بياموزيم كه

با احمق بحث نكنيم و بگذاريم در دنياي احمقانه خويش خوشبخت زندگي كند . با وقيح جدال نكنيم چون چيزي براي از دست دادن ندارد و روح ما را تباه مي كند . از حسود دوري كنيم چون اگر دنيا را هم به او تقديم كنيم باز از زندان تنگ حسادت بيرون نمي آيد . تنهايي را به بودن در جمعي كه ما را از خودمان جدا ميكند ترجيح دهيم . بيشتر را بر كمتر ترجيح ندهيم كه قدرت ما در نخواستن و منفعت ما درسبكباري است . از " از دست دادن " نهراسيم كه ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است . كمتر سخن بگوييم كه بزرگي ما درحرفهايي است كه براي نهفتن داريم نه براي گفتن . از سرعت خود بكاهيم كه آنان كه سريع تر مي دوند فرصت انديشيدن به خود نمي دهند . ديگران را ببينيم تا در دام خويشتن محوري اسير نشويم . از كودكان بياموزيم پيش از آنكه بزرگ شوند و ديگر نتوان از آنان آموخت

پنجشنبه 30 اردیبهشت 1389 - 11:48:29 AM